ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Α.Σ.Σ.Α

Από μια ομάδα θαυμαστών για το άθλημα της τοξοβολίας, ιδρύθηκε το 2002 ο Αθλητικός Σκοπευτικός Σύλλογος Αχαΐας και εν συντομία Α.Σ.Σ.Α.
Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο εξελέγη μέσα από την διαδικασία των εκλογών και προέκυψαν τα άτομα που πρωτοστάτησαν για την ίδρυση αυτού του Συλλόγου.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο συγκροτήθηκε το πρώτο πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο το οποίο στην σημερινή μορφή του έχει Πρόεδρο τον Χρήστο Κουρνούτο Αντιπρόεδρο την Μαρούσα Τσαβαχίδου, Γραμματέα τον Νίκο Γουρδούπη ,Ταμία τον Γιώργο Αγγελόπουλο και Έφορο τον Σπύρο Κεχρανιά.
Ο Σύλλογος κάνει δυναμικά την είσοδο του στο άθλημα της τοξοβολίας, διοργανώνοντας αγώνες, κυρίως τοπικού ενδιαφέροντος , για να επεκταθεί σύντομα μέσα στον πρώτο μόλις χρόνο και σε αγώνες Πανελληνίου Πρωταθλήματος μέσα από το πρόγραμμα της Ελληνικής Φίλαθλης Ομοσπονδίας Τοξοβολίας (Ε.Φ.Ο.Τ.).
Με ένα δυναμικό σαράντα (40) αθλητών , η δραστηριότητα του Συλλόγου Α.Σ.Σ.Α. τόσο στους αγώνες ανά το Πανελλήνιο, όσο και στα κοινωνικού ενδιαφέροντος θέματα , κάνουν σύντομα γνωστό το Σύλλογο στους κόλπους της τοξοβολίας και στα κοινωνικά δρώμενα της Πάτρας.
Οι δραστηριότητες του Συλλόγου επεκτείνονται και προτού λήξει ο πρώτος χρόνος εντάσσεται και στην Σκοπευτική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΣΚ.Ο.Ε.) και εξασκεί το άθλημα του αεροβόλου όπλου, κατασκευάζοντας επτά θυρίδες στόχων σε μεγάλη αίθουσα του σταδίου ΄΄Ολυμπιονίκης Δημήτριος Τόφαλος΄΄.
Τρεις προπονητές έχουν αναλάβει τα προπονητικά προγράμματα για την τοξοβολία και το αεροβόλο όπλο.
Το 2002 κλείνει αφήνοντας πίσω του γόνιμο έδαφος για να συνεχίσει ο Α.Σ.Σ.Α. τα μεγάλα άλματα που χάραξε και τις μεγάλες προοπτικές που οραματίσθηκε.
Κύριο μέλημα η εξεύρεση εξωτερικού χώρου, απαραίτητη προϋπόθεση για προπονήσεις και αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Μετά από συνεχείς και επίπονες διαδικασίες, καταφέρνει ο Α.Σ.Σ.Α. να μισθώσει χώρο 15 στρεμμάτων για να τον διαμορφώσει, ικανό για προπονήσεις και αγώνες.
Οι αθλητές δίνουν το παρόν τους σε κάθε αθλητική διοργάνωση και διακρίνονται στις πρώτες θέσεις κάνοντας τον αθλητικό τύπο και όχι μόνο, να αναφέρεται σ΄αυτόν τον Σύλλογο Α.Σ.Σ.Α. και στο άγνωστο για περισσότερους άθλημα της τοξοβολίας στην Πάτρα.
Θαυμασμό προξενεί ότι τρεις αθλητές του Α.Σ.Σ.Α έφτασαν να πλαισιώνουν την Εθνική Ελλάδος με αγώνες στο εξωτερικό και με την αθλήτρια Γιαννοπούλου Αγγελική να διατηρεί έως και σήμερα το Πανελλήνιο ρεκόρ Γυναικών στα 70 μέτρα.
Μέσα από 63 σωματεία ανά το Πανελλήνιο, κραταιά στον χώρο τους, ο Α.Σ.Σ.Α. καταφέρνει να διατηρείται από το 2002 έως σήμερα, στις δέκα πρώτες θέσεις της γενικής κατάταξης. Διαγράφοντας έτσι μια πορεία μέσα στα σκοπευτικά δρώμενα, διδάσκοντας το ήθος, τον σταθερό χαρακτήρα, την θέληση, το φίλαθλο πνεύμα και το αθλητικό ιδεώδες, με τους αθλητές του διψασμένους πάντα για περαιτέρω μάθηση του αθλήματος .
Το 2006 ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών των αθλητών του Α.Σ.Σ.Α. και ανακηρύσσονται Πρωταθλητές Ελλάδος στο σύνθετο ομαδικό τόξο ανδρών.
Το 2007 ήταν η σταθερή πλέον επιβεβαίωση της ποιότητας των αθλητών του Α.Σ.Σ.Α. οι οποίοι ανακηρύσσονται πάλι πρωταθλητές Ελλάδος με την κατάκτηση της πρώτης και δεύτερης ατομικής θέσης στο σύνθετο τόξο γυναικών και την πρώτη ομαδική θέση στο ομαδικό γυναικών με παράλληλα την τέταρτη ομαδική θέση στο σύνθετο τόξο ανδρών.
Υπεύθυνοι του προπονητικού έργου είναι ο Πρόεδρος και αθλητής του Συλλόγου Χρήστος Κουρνούτος και ο εφορας και αθλητής Σπύρος Κεχρανιάς που επιμελούνται και του εξοπλισμού των αθλητών .
Σήμερα , γνωστός ο Α.Σ.Σ.Α. για την φιλοξενία του και τις άρτιες διοργανώσεις του , με περγαμηνές , κύπελλα και μετάλλια, συνεχίζει να ανεβαίνει τον δρόμο της επιτυχίας μη επαναπαυμένος στις δάφνες του, προσφέροντας πάντα πρόθυμα την γνώση και την εμπειρία του σε νεοσύστατους Συλλόγους, όταν του ζητηθεί, για την επέκταση του αθλήματος της τοξοβολίας στην χώρα μας.

Η Ιστορία της Τοξοβολίας

Η πρώτη εμφάνιση τόξου στην γη έγινε πριν 40.000 χρόνια. Πρόκειται για τον Κρο Μάννιον που είναι ο πρώτος άνθρωπος που χρησιμοποίησε τόξο. Στους προϊστορικούς χρόνους η τοξοβολία χρησίμευσε κυρίως για κυνηγετικούς σκοπούς και αυτό για λόγους ασφάλειας.
Η χρήση του τόξου και του βέλους και η τοξοβολία θεωρούταν από τους ανθρώπους της αρχαιότητας ως τέχνη, παρόμοια με τη μουσική τη ζωγραφική και άλλες τέχνες.
Η ελληνική μυθολογία περιέχει πάρα πολλές αναφορές σε Θεούς του Ολύμπου και σε διάφορους ήρωες, οι οποίοι έμειναν γνωστοί στην ιστορία ως δεινοί τοξότες. Για παράδειγμα υπάρχουν αναφορές πως η Αρτεμις, η θεά του κυνηγιού και ο αδελφός της Απόλλων, ο θεός του φωτός και των τεχνών, έκαναν χρήση του τόξου και απεικονίζονται με τόξα και φαρέτρες. Επίσης, ως παραδείγματα ηρώων που έκαναν χρήση του τόξου μπορούμε να αναφέρουμε τον Ηρακλή, ο οποίος έμαθε να χρησιμοποιεί το τόξο από τον Σκύθη Τεύταρο και μυήθηκε στην τέχνη της Τοξοβολίας από το Ραδάμανθυ.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Ποίας, μέλος της Αργοναυτικής εκστρατείας, ο οποίος κληρονόμησε από τον Ηρακλή το τόξο και τα βέλη του και τα έδωσε με τη σειρά του στο γιο του Φιλοκτήτη, επίσης φημισμένο τοξότη, ηγεμόνα από τη Θεσσαλία. Με την παρουσία αυτών των όπλων έπεσε η Τροία. Αναφέρεται πως ο Αχιλλέας για να τιμήσει τον νεκρό φίλο του Πάτροκλο οργάνωσε «Τα άθλια επί Πατρόκλω». Οι άριστοι των Ελλήνων αγωνίστηκαν με τη σειρά στην αρματοδρομία, την πυγμή, την πάλη, τον δρόμο, την οπλομαχία, την τοξοβολία, τον δίσκο και το ακόντιο. Στην Οδύσσεια, ο αρχηγός των Φαιάκων Αλκίνοος οργάνωσε αγώνες για να τιμήσει τον ναυαγό Οδυσσέα. Χαρακτηριστικά ο Όμηρος αναφέρει: «Οι νέοι αγωνίζονταν μόνο για την ευχαρίστηση του αγώνα και όχι για χρηματικά βραβεία». Επίσης, ο Οδυσσέας γυρνώντας στο παλάτι του μετά από πολύχρονες περιπέτειες, πήρε μέρος στον περίφημο αγώνα τοξοβολίας αντιμετωπίζοντας τους μνηστήρες, όπως τόσο γλαφυρά περιγράφει ο Όμηρος στα έπη της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Ο Πάνδαρος και ο Πάρις από την πλευρά των Τρώων, ο Τεύκρος και ο Οδυσσέας από την πλευρά ενός συνασπισμού άλλων ελληνικών πόλεων, έμειναν στην ιστορία ως επιδέξιοι τοξότες.
Στους Βυζαντινούς χρόνους ξεχωρίζει ο στρατηγός του Ιουστινιανού, Βελισάριος ο οποίος ήταν εξαίρετος τοξότης και οργάνωσε ένα νέο είδος βαρέως οπλισμένου, αλλά ευέλικτου ιππικού, τους κατάφρακτους, όπου οι άνδρες του ήταν οπλισμένοι εκτός των άλλων και με τόξο. Το ελαφρύ πεζικό της αυτοκρατορίας, αποτελούσε τους τελευταίους τρεις ζυγούς κάθε χιλιαρχίας. Αυτοί οι στρατιώτες, άριστα εκπαιδευμένοι στην τέχνη του δοξαρίου ήταν εξαιρετικοί τοξότες. Οι περισσότεροι αυτοκρατορικοί τοξότες προέρχονταν από τη Μικρά Ασία και κυρίως από τον Πόντο. Ο οπλισμός τους περιελάμβανε:
σύνθετο τόξο
βαμβάκιον
σπαθίον ή τζικούριον (μικρός πέλεκυς) για αυτοπροστασία.
Παρότι τα στρατιωτικά εγχειρίδια προέτρεπαν στη χρήση ελαφράς θωράκισης για τους τοξότες, το κόστος και η ανάγκη για ευκινησία θα είχαν αποτρέψει την ευρεία χορηγία της.
Το τόξο ήταν ο πρώτος μηχανισμός που εφεύρε ο άνθρωπος το οποίο ήταν το κυριότερο μέσο με το οποίο επιβλήθηκε ο άνθρωπος.
Οι Ασσύριοι ανακάλυψαν τον τρόπο να καμπυλώνουν το μεσαίο τμήμα του προς το χέρι, γύρω στα 1.500 π.Χ.
Όλοι οι λαοί της αρχαιότητας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, χρησιμοποίησαν το τόξο και σαν πολεμικό όπλο εκτός από κυνηγετικό.Η πρώτη ιστορικά βεβαιωμένη χρήση του τόξου έγινε από τους αρχαίους Αιγύπτιους γύρω στα 5.000 χρόνια πριν εναντίον των Περσών που πολεμούσαν με ακόντια και σφεντόνες. Ήταν ένα μακρύ κομμάτι ελαστικού ξύλου που με την χρήση μιας χορδής έπαιρνε καμπυλωτό σχήμα. Σαν πιθανή αναφορά οι Ασσύριοι γύρω στα 1.200 π.Χ. πρόσθεσαν δύο προεκτάσεις στα άκρα σε σχήμα κύρτωσης αντίθετης προς την καμπύλη του τόξου δημιουργώντας έτσι ένα νέο τύπο το αντίκυρτο.Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν και απλά και αντίκυρτα τόξα κατασκευάζοντας τα το μεν από ξύλο κρανιάς, το δε αντίκυρτο από δύο κέρατα αντιλόπης ή άλλου ζώου τα οποία αφού πλάνιζαν έτσι ώστε να γίνουν ελαστικά τα έδεναν μέσω της βάσης τους σε ξύλινη λαβή. Στα δύο άκρα του στελέχους δένονταν η νευρά, χορδή κατασκευασμένη από νεύρα ή έντερα ζώων. Το βέλος ή τόξευμα είχε το σχήμα λεπτού κυλίνδρου μήκους 45 ή 60 εκ, και ήταν κατασκευασμένο από σκληρό ξύλο, που στη μια άκρη του είχε σφηνωμένη μια σιδερένια ή ορειχάλκινη αιχμή και στην άλλη είχε ένα χάραγμα τη γλυφίδα για να προσαρμόζεται στη χορδή.Τα βέλη τοποθετούνταν σε ειδική θήκη με πώμα, τη φαρέτρα που χωρούσε έως 20 βέλη. Η θήκη αυτή λεγόταν γωρυτός. Στην Ελλάδα το τόξο πρωτοεμφανίστηκε στην Κρήτη ενώ στην Ηπειρωτική Ελλάδα στο μυκηναϊκό πολιτισμό.
Στην αρχαϊκή και κλασική εποχή οι τοξότες μαζί με τους ακοντιστές αποτελούσαν το ελαφρύ πεζικό. Το τόξο χρειαζόταν πολύχρονη εξάσκηση και αφιέρωση γι’ αυτό σχηματίστηκαν σώματα μισθοφόρων τοξοτών. Φημισμένοι μισθοφόροι τοξότες ήταν οι Κρήτες και οι Σκύθες καλούς τοξότες όμως είχαν και η Δήλος, η Ρόδος, η Χίος και η Κύπρος. Οι Αθηναίοι από τα μέσα του 5ου αιώνα δημιούργησαν μόνιμο σώμα τοξοτών. Στις παραμονές του Πελοποννησιακού πολέμου ο Περικλής ανέφερε ότι διέθεταν 1.600 τοξότες πεζούς, εκτός από τους έφιππους.